تو ای کهمره ای ایل دلاور
سرای غیرت و شکوه و باور
میان شهر گور و شهر شیراز
ز بیشابور مُلکَت گشته آغاز
زبانت پهلوی ساسانیان است
زبانی که فَرِ ایرانیان است
تو نامت را گرفتی از مکانت
برای تو مکان و هم زبانت
زنانت شیرزن پاک و غیورند
ز ناپاکی این دنیا به دورند
همه مردان تو از نسل شیران
دلاور مردمی در خاک ایران
تو در این زاگرس نگین خاکی
به سان چشمه هایت پاک پاکی
تو ماوای بلوطی ریشه داری
هزاران شیر در این بیشه داری
تو زیبایی بهشت این زمینی
به این ملک اهورایی امینی
چو سروِ آسمان دیوار روحت
بلند و استواری همچو کوهت
قسم بر چشمه ها و آبشارت
قسم بر مردم ایل و تبارت
تو را من ذره ذره دوست دارم
تو را ای کوهمره دوست دارم
فرزاد اسفندیاری سبوکی
